[DE LAVEAUX Stanisław Ludwik - nagrobek na cmentarzu - fotografia widokowa]. [1894].

Fotografia form. ca 28x22,5 cm na oryg. podkładzie form. ca 34x28 cm, wykonana przez zakł. fotograf. Charbonneau w Paryżu.

Przedstawia nagrobek artysty malarza na paryskim cmentarzu Pantin. Wokół nagrobka widoczne, nie istniejące do dzisiaj, rzeźbione słupki z łańcuchami i boczne dekoracje. Płytę nagrobną zaprojektował i wykonał Eugene Breton na zlecenie Stefana de Laveaux, młodszego brata artysty. Na płycie wyryto napis po polsku i francusku: "Stanisław Ludwik / de Laveaux / artysta malarz / urodzony w Jaronowicach / w Królestwie Polskim / 21 listopada 1868 / zmarły w Paryżu / 5 kwietnia 1894 / Pokój jego duszy". Płyta nagrobna w latach 90. XX w. została odczyszczona. Fotografia naklejona na oryg. kartonowy podkład ze złoconym obramowaniem. Na lewym marginesie podkładu wyzłoc. nadruk: "Charbonneau, Phot", "29, Rue David d'Angers, Paris.". Zdjęcie zamontowane we wsp. passe-partout i oprawione we wsp., drewnianą ramę, za szkłem (form. 43,5x38,5 cm). Stan dobry.
S. L. de Laveaux (1868-1894) - polski malarz tworzący od 1890 roku na emigracji. Pochodził z francuskiego rodu osiadłego w Polsce w XVIII wieku.W latach 1884–1886 i 1889-1890 studiował w Krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w pracowni Józefa Mehoffera. W międzyczasie przez dwa lata pobierał naukę malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Otto Seitza. Podczas pobytu w kraju wielokrotnie uczestniczył w plenerach malarskich, towarzyszyli mu m.in. Włodzimierz Tetmajer, Wincenty Wodzinowski, Stanisław Radziejowski. Po ukończeniu studiów w 1890 roku na stałe wyjechał do Paryża, w następnym roku odbył podróż do Bretanii. Odbył kilka podróży do Londynu i Oksfordu. Trudne warunki materialne i postępujące ubóstwo przyczyniły się do rozwoju gruźlicy, na którą zmarł w wieku 25 lat, pochowano go na paryskim cmentarzu Pantin (Cimetière parisien de Pantin, działka 2, rząd 11, nr. 2) w Paryżu. Znany z wielu romansów; najsłynniejszym był jego romans z hrabianką Iwoną Prośnieńską z Olkusza. Jego narzeczoną Marię Mikołajczykównę, Stanisław Wyspiański przedstawił w Weselu jako Marysię, jego samego zaś umieścił jako Widmo (akt II, scena 5). (Wikipedia).