JOURNAL der practischen Heilkunde. Hrsg. con C. W. Hufelad und E. Osann.

Berlin. G. Reimer. 16d. opr. wsp. pperg.
Stück 4: IV 1834. s. 112.
Wyraźne zabrązowienia (zakwaszenia) papieru, poza tym stan dobry. Na początku okł. brosz. we współczesnej kopii. Numer berlińskiego miesięcznika medycznego zawierający m.in. pierwodruk głośnej rozprawy bydgoskiego lekarza Kützina o kołtunie: "Merkwürdige Fälle von Plica polonica aus vieljähriger Erfahrung gesammelt zur Aufhellung ihrer verborgenen Formen" (s. 3-22). Kołtun to sklejony łojem i wydzieliną pęk włosów na głowie, powstały na skutek braku higieny. Stare przesądy medyczne zabraniały usuwania kołtunów, co miało powodować ślepotę lub zaburzenia psychiczne. Wierzono, że noszenie kołtuna chroniło przed poważnymi chorobami i diabłem. Celowo hodowane kołtuny noszono jeszcze na początku XIX w. na Mazowszu i Pińszczyźnie.