[DEFOE Daniel] - The Dyet of Poland, a Satyr.

At Dantzick [właśc. Londyn] 1705. 4, s. [4], 60. opr. późn. luksusowa skóra złoc.
Nieznaczne otarcia krawędzi grzbietu, miejscami niewielkie zażółcenia papieru, poza tym stan bardzo dobry. Miedziorytowy ekslibris heraldyczny Williama Henry'ego Smitha, wicehrabiego Hambleden. Oprawa: skóra czerwona, grzbiet 6-polowy, złocony, ze zwięzami, na obu okł. złocona bordiura z niewielkimi rozetkami w narożnikach, dublura złocona, obcięcie także. Estreicher notuje tylko jeden znany egz. 

Broszura autorstwa obywatela Litwy Anglipoloskiego (tak podpisany po przedmowie), poświęcona Polsce, wydana w Gdańsku. W rzeczywistości z Gdańskiem nie miała nic wspólnego, z polskimi sprawami nie posiadała bezpośredniego związku, wyszła spod pióra bynajmniej nie Litwina, lecz Anglika, Daniela Defoe. Defoe znany jest obecnie jako autor "Przypadków Robinsona Crusoe", jednak za życia był ceniony głównie za swoje broszury komentujące aktualne wydarzenia polityczne i społeczne; wspominał w nich sporadycznie także o sprawach polskich. W prezentowanej tu pracy krytykował ostro angielskie projekty ustaw "mających na celu uniemożliwienie koniunkturalnego przestrzegania rytuałów Kościoła anglikańskiego przez osoby, które będąc odmiennego wyznania, mogły  dzięki temu pełnić urzędy". Ze względu na radykalność zawartych w broszurze osądów Defoe zastosował pewnego rodzaju kamuflaż i przeniósł rozważania na grunt polski. "Pod nazwami takimi jak ‘Polska’, ‘Kozacy’, ‘Sobieski’, ‘August’, kryły się łatwo rozpoznawalne: Anglia, dysydenci, Wilhelm III, królowa Anna. Majstersztykiem było schowanie pod polskimi nazwiskami innych postaci z życia politycznego Anglii. I tak ‘Ruski’ to Edward Russell, ‘Taguski’ to Charles Monatgu, ‘Lawrensky’ to Laurence Hyde, ‘Finski’ to Daniel Finch, ‘Cavensky’ to William Cavendish, ‘Bucksky’ to John Sheffield, książę Buckingham itd. Mimo że poemat dotyczył sytuacji wewnętrznej Anglii, nie państwa polsko-litewskiego, to jednak wskazywał – poza tym, że jego autor orientował się, iż wiele polskich nazwisk ma końcówkę -ski – na jedną ważną rzecz. Na początku XVIII w. Rzeczpospolita istniała w świadomości przynajmniej niektórych przedstawicieli elit intelektualnych Zachodu jako państwo o ustroju mieszanym, w którym władza była sprawowana wspólnie przez króla i sejm" (P. Hanczewski "Robinson Crusoe a 'sprawa polska'" na stronach wilanow-palac.pl). Bardzo rzadkie.